എഴുതിത്തീരാത്ത കവിത

എന്റെ വീട്‌ വാടകക്കാണെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍
‍അവളൊന്നു ഞെട്ടി.
ജോലിസ്ഥിരമല്ലെന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍
‍അവളുടെ മുഖം വികൃതമായി.
സത്യം മുഴുവനും പറഞ്ഞപ്പോള്‍
‍അവളെന്നെയുപേക്ഷിച്ചു,
എന്റെ കൊച്ചു കവിത കീറിക്കളഞ്ഞു.

ചോരവറ്റിയപ്പോള്‍
ജോലിതന്നവര്‍പുറം തള്ളി.
വാടക നിന്നപ്പോള്‍
വീട്ടുടമപടിയിറക്കി.
തെരുവില്‍ നിന്നപ്പോള്‍
തെണ്ടികളുംകളിയാക്കി.
കുട്ടികള്‍ കൂകിവിളിച്ചാര്‍ത്തോടിച്ചു,
ഭാണ്ഡത്തിലെ ജീവിതത്താളുകള്‍ ചുട്ടുകരിച്ചു.

ഒടുവില്‍, നിളയെനിക്കഭയമെന്നുകരുതി
ഞാന്‍ ചെന്നു.
പൂഴിമണല്‍പ്പുഴയുടെ കണ്ണീര്‍ച്ചാലില്‍
പുഴയ്ക്കു ബലിതര്‍പ്പണം.
ഇനി കാട്‌, മല-ഭ്രാന്താചലം.
"നീ കല്ലെവിടേക്കുരുട്ടിക്കയറ്റും,
കയറ്റങ്ങളില്ല, ഇറക്കങ്ങളില്ല,
കുന്നില്ല, പാടങ്ങളില്ല,
സമതലം മാത്രം."
പൂര്‍വ്വഭ്രാന്തന്റെ പരിഹാസം.
ഞാന്‍ തിരികെ നടന്നു,
പിഞ്ഞിയ താളുകളില്‍ പിന്നെയുമെഴുതി.